સાંજ : મનોહર ત્રિવેદી

 

ખરતાં પીંછાં જેવા લયમાં સાંજ ઊતરતી જાય -

 

કોઈ વીરડામાંથી છેલ્લો ઘૂંટ ભરી

ગાડાને કેડે સરસર સરતી જાય-

 

અને ખેડુના ડચકારાના તાલે પડતી ખરીઓ

પૈડાંના રવથી ઘૂઘવતો રહે ધૂળનો દરિયો

 

અધારાંનું ધણ છૂટ્યું ને

ગોરજટાણું ગામ શેરીએ રહી રહી ઊભરાય -

 

ખેતરનાં ડૂંડેથી ઊડ્યું ભરર આભનું ટોળું

ટગર ટગર લોચન પીતાં હું આખ્ખે મારગ કોળું

 

લહેરાતી આ હવાસમી વાતુંના ટહુકા

પાદરાના નાકામાં થઈને ફળિયામાં છલકાય -