ગુજરાતી સાહિત્યના યુગકવિ ઉમાશંકર જોશીની જન્મ શતાબ્દી નિમિત્તે

(૧) વિશ્વશાંતિ

વિશાળે જગવિસ્તારે નથી એક જ માનવી :

પશુ છે, પંખી છે, પુષ્પો, વનોની છે વનસ્પતિ !

વીંધાય છે પુષ્પ અનેક બાગનાં !

પીંખાય છે પાંખ સુરમ્ય પંખીની !

જીવો તણી કાય મૂંગી કપાય છે !

                   કલેવરો કાનનનાં ઘવાય છે !

(૨) ભોમિયા વિના

ભોમિયા વિના મારે ભમવા'તા ડુંગરા,

જંગલની કુંજ કુંજ જોવી હતી;

જોવી'તી કોતરો ને જોવી'તી કંદરા,

રોતાં ઝરણાંની આંખ લ્હોવી હતી.

સૂના સરવરિયાની સોનેરી પાળે

હંસોની હાર મારે ગણાવી હતી;

ડાળે ઝૂલંત કોક કોકિલાને માળે

અંતરની વેદના વણવી હતી.

એકલા આકાશ તળે ઊભીને એકલો

પડઘા ઉરબોલના ઝીલવા ગયો;

વેરાયા બોલ મારા, ફેલાયા આભમાં,

એકલો અટૂલો ઝાંખો પડ્યો.

આખો અવતાર મારે ભમવા ડુંગરિયા,

જંગલની કુંજ કુંજ જોવી ફરી;

ભોમિયા ભૂલે એવી ભમવી રે કંદરા,

અંતરની આંખડી લ્હોવી જરી.

(ગંગોત્રી-ઓગસ્ટ-૧૯૩૨)